Dit was het “laatste dorpscafé” van Kattem, misschien is het dan ook niet verwonderlijk dat het een plaats was die een symbiose vormde van alles wat een café moet en kan zijn.
In dit huis werden vriendschapsbanden voor het leven gesmeed, talloze kaartspelen beslecht, bakschietingen gewonnen en verloren, perfecte scores op de vogelpik gegooid.
Er werd hangend aan tapkast geloerd naar het ideale moment om de offerande mee te maken, zonder een slokje bier te missen. Er werden Keizers gekroond, zij het dan door de vinkeniersbond, en grote en kleine wereldproblemen kregen er talloze oplossingen, de ene nog hallucinanter dan de andere.
En dit alles onder het waakzame oog van de cafébazin. Zij zorgde er op een diplomatische, sociale manier voor dat haar pappenheimers een huiskamer vonden die ze soms zelf niet hadden. Zo had ze een aparte prijskaart voor degenen die het wat moeilijker hadden, kreeg je niet 1 maar 2 stukken chocolade, en ging er niemand die het eigenlijk wel goed bedoelde, maar getroffen werd door tegenslag, met honger of dorst naar huis. Café Adele werd op die manier een begrip, maar eigenlijk vooral, Adele zelf.
